مرد همیشه در صحنه

من هر وقت که از درشت‌گویی و یا بیهوده‌‌رانی احدی از آحاد روستا ، که در مورد خدمتگزاران و علاقه‌مندان به غیاثکلا روا میدارند ، دلخور و عصبانی میشوم و یا به هر دلیل از بی‌تفاوتی و گریزپذیری  بعضی از اهالی غمگین می‌شوم ، به کنه این شعر سعدی پی میبرم که می‌گوید :

 «به راه بادیه رفتن به از نشستن باطل»

و همچنین به این باور میرسم که :

«آدم بهتر است عشق بورزد و ببازد تا اینکه هرگز عشق نورزیده باشد» .

و سالهاست وقتی در شرائط فوق قرار میگرم ، دقیقاً به یاد واحد ( یعنی آقای عبدالعلی غیاثی یا همان عبدالواحد ) می‌افتم .

عبدالواحد یا همان واحد را اکثراً به اسم و قیافه میشناسند ، تکدانه محل است و بمثابه نامش ، واحد است و همتا ندارد . هیچ کاری در محل نیست ،  که ردپایی از دخالت و کمک او در آن دیده نشود .

رک و بی پرده بگویم : غیاثکلا از زمان ایجادش تا کنون ، آدمهای همه کاره‌ی بیکاره مثل من کم ندیده است  ولی بیکاره‌ی همه‌کاره مثل واحد ، شاید کمتر دیده باشد .

اگر بگویم هر اقدام ریز و درشتی که در محل انجام شده و میشود ، بدون ایفاگری نقشی از واحد نبوده و نیست ، نه گزاف گفته‌ام و نه غلو کرده‌ام .

همه اینها به کنار ، بی ادعایی این فرد منو کشته ، اصلاً به خاطر نمیاره که جه کارهایی کرده و یادش نمیمونه که جه کارها داره میکنه ، تا بخواهد ادعایی مطرح بکنه .

بالاتر از اینها ، در مقابل اینهمه کار بی‌ادعا ، یه تشکر خشک و خالی که ازش نمیشه هیچ ، بلکه در مقابل هر کدوم از اون کارها ، کلّی حرف کلفت هم نثارش میکنند . ولی همین بازنده‌ی میادین کار ، به دل نمیگیره ، و باز برای انجام کار و کارهای بعدی اگه نفر اول نباشه ، نفر آخرهم نیست . یعنی اینکه همیشه توی صحنه هست و مثل بعضی وجیه‌المله‌های محترم امّا بی‌خاصیت محل نیست که کناری بنشیند و پز بی نقص بودن بدهد و نقش برنده‌ بودن خودش را به نمایش بگذارد.     

آخ که خیلی خیلی غیظم میگیره ، از اون کسایی که می‌نشینند تو حاشیه و سر سوزن ذوقی ندارند و کوچکترین تلاش و کمکی نمی‌کنند و زرت و زرت ایده و نظر بی ارزش و توخالی ارائه میدهند و برای خودنمایی و خودآرایی روحی خودشون ، بادی به غبغب می‌اندازند و سربه‌سر آدمای ارزشی و مخلص و شیدایی محل (که عاشقانه خدمت‌کردن توی خون‌ِ شون جوش میزنه و هویت وجودی‌شون از همین شیفتگی‌ها معنی پیدا میکنه)، میگذارند .

آری شاید عبدالواحد نیز مثل خیلی از بازندگان عرصه عشق و خدمتگزاری به روستا ، بقول سعدی گاهی به ره بادیه برود ، اما خوشا به حالش که از نشستن باطل و باطل نشستن مبرا و پاکدامن است. 

بگذارید اینقدر طفره نروم و حرف نگو را واضح و شفاف بگویم :

در گذشته‌ی نه چندان دور ، توی هر خاندانی که همه بیسواد بودند و بیکاره ، یک یا چند نفر تحصیلکرده‌ی باسواد بودند و همه‌کاره ، ولی الآن همه تحصیلکرده‌اند و هیچ کاره ، و چند نفر عاشق و شیدا مثل واحد همه‌کاره .

اکنون که حرفهایم را زدم و قدری سبک شده‌ام ، می‌‌اندیشم که آدم وقتی چیزی‌ را معنی‌ می‌کند ، در واقع اول از همه خودش را دارد معنی‌ میکند .